Kerken lopen leeg; musea stromen vol. In een tijd waarin het hemels baldakijn van de traditionele zingevingsverhalen zoals religie en politiek, zijn functionaliteit voor de postmoderne mens is verloren, biedt kunst zich aan als één van de nieuwe zingevers.
Mensen blijven zoeken naar zin. Dat was altijd zo en is nu niet anders. In navolging van Alain De Botton stel ik vast dat kunst er vaak er in slaagt deze integrerende functie over te nemen. Is kunst het medicijn waarvan de moderne mens zich bedient om zich staande te houden in de hedendaagse, complexe maatschappij ? Het is een thema dat menig losoof beroert. Volgens psychologen laat kunst ons toe om stil te staan bij onze condition humaine, bij fundamentele angsten en verlangens. Het impliceert een meditatieve houding waarin we op een afstand naar onszelf kijken. Een houding die we in het dagelijkse leven missen.
Met zijn ‘Memories in water and glass’ knoopt Marnix Verstraeten aan met deze ervaringen en inzichten. De oeroude natuurelementen – water, licht, materie – zijn een constante in zijn oeuvre. De romantische kanalen van Venetië, het licht dat weerspiegelt in de wolkenkrabbers van New York, de massieve bouwconstructies, verraden de invalshoek van de poëtische kunstenaar. Hij blijft zichzelf als architecturaal vormgever die in zijn werken toch een diepere dimensie probeert te leggen. Als natuurlie ebber laat hij zich onderdompelen in het spel der kosmische elementen; als vormgever presenteert hij ze als hedendaagse en vaak gedurfde expressies van oeroude sentimenten.
Geniet van zijn ‘Memories in water and glass’. Vermoed onder de talrijke ver agen de vele dimensies van een zoeken naar zin. Verlies je in het kabbelende water, kijk mee door het glas naar het stralende licht. Zijn dit niet de hedendaagse brandglazen uit onze kathedralen van weleer ?
Frans Decoster
